کتاب بوستان سعدی اثر خلیل خطیب رهبر انتشارات صفی علیشاه

کتاب بوستان سعدی اثر خلیل خطیب رهبر انتشارات صفی علیشاه

کتاب بوستان سعدی

“بوستان سعدی” از مجموعه آثار “محمد مشرف الدین شیرازی” معروف به سعدی شیرازی می باشد که با وجود گذشت قرن ها از زمان تالیف آن، هم چنان با شور و شعف وصف ناپذیری مورد استقبال دوست داران شعر و ادب فارسی قرار می گیرد. در واقع، سعدی کتاب بوستان را به هنگام دوری از سرزمین مادری اش و در حین سفر تدوین نموده که شامل ده باب در زمینه ها و جنبه های مختلفی از زندگی می باشد و حکایت ها، روایات، نصایح و موعظه هایی سرشار از حکمت و عبرت را در برگرفته و به مسائلی هم چون اخلاق، سیاست و تربیت می پردازد. تاکنون صاحب نظران بسیاری به تصحیح و روان سازی فهم این اثر پرداخته اند که از این میان می توان به کوشش های سازنده و پرثمر “خلیل خطیب رهبر” اشاره کرد. وی با بهره گیری از هوش و توانایی سرشار خویش در علم شعر و ادبیات فارسی، معنی واژه های سخت و دشوار و هم چنین تفسیر ابیات پیچیده ی موجود در بوستان را به صورت صریح و روان شرح داده، موجب رفع ابهامات احتمالی گشته و خواننده را در فهم هرچه بهتر و راحت تر مقاصد شاعر یاری می رساند.

بخشی از کتاب بوستان سعدی

حکایت

مرا شیخ دانای مرشد شهاب / دو اندرز فرمود بر روی آب

یکی آن که در نفس خودبین مباش / دگر آن که در جمع بدبین مباش

شنیدم که بگریستی شیخ زار / چو برخواندیآیات اصحاب نار

شبی دانم از هول دوزخ نخفت / بگوش آمدم صبح گاهی که گفت

چه بودی که دوزخ ز من پر شدی / مگر دیگران را رهائی بدی

به آزاد مردی ستودش کسی / که در راه حق رنج بردی بسی

جوابش نگر تا چه مردانه گفت / که چندین ستایش چه گوئی بخفت

امیدی که دارم به فضل خداست / که بر سعی خود تکیه کردن خطاست

همی گفت سر در گریبان خجل / چه کردم که بر وی توان بست دل

طریقت همین ست کاهل یقین / نکوکار بودند و تقصیر بین

کسی گوی دولت ز میدان ربود / که در بند آسایش خلق بود

شهاب الدین ابو حفص عمر بن محمد بن عبدالله بن عمویه، برادر زاده ی ابوالنجیب عبدالقاهر بن عبدالله، نسبش با بوبکر «خلیفه ی اول» می رسد در اواخر رجب یا اوایل شعبان پانصد و سی و نه در سهرورد «بفتح سین» قدم به عرصه ی وجود نهاد و در غره ی محرم سال شصت و سی و دو هجری در نود و دو سالگی درگذشت فقیهی شافعی مذهب و شیخ الشیوخ بغداد و اهل زهد و صلاح و در عبادت و ریاضت کوشا بود و بسیار حج می گزارد. آئین طریقت از عم خویش ابوالنجیب فرا گرفت و نیز به صحبت شیخ ابو محمد عبدالقادربن ابوصالح گیلانی پیوست و جمع کثیری از صوفیان آداب مجاهدت و تصفیه ی باطن را از وی آموختند و به درجات عالی رسیدند از فقه و خلاف و ادب بهره ی وافر یافت و پادشاهان روزگا به او ارادت می ورزیدند و حرمت نگاه می داشتند و یک بار به رسالت دیوان خلافت بشرحی که در ترجمه ی سیره ی جلال الدین به قلم نگارنده مسطور ست، پیش سلطان محمد خوارزم شاه آمد شاعران در ستایش وی داد فصاحت و بلاغت داده اند خود نیز شعر می گفت:

تصرمت وحشۀ اللیالی    و اقبلت دولۀ الوصال

و صار بالوصل لی حسودا    من کان فی هجر کم رثی لی

شاید اگر فضل من و نقص دیگران به چشم روزگار آشکار شود زمانه به آنان نپردازد و پس از آن که فراموشم کرد بر من دیده گشاید.

شیخ این سخنان بر زبان می آورد و شرم سارانه سر به زیر افکنده می گفت چه کار پسندیده به دست من بر آمده است که شایسته ی قبول حضرت احدیت باشد و بر ان اعتماد توانم کرد شیوه و رسم طریقت همین ست که حقیقت بنیان و صاحبان نفس مطمئنه داشته و با کوشش بسیار در حسن عمل همواره خود را مقصر و کاهل پنداشته اند آن در عرصه ی حیات گوی سعادت زند که خواستار آسایش مردم و طلب کار فراغت خاطر بندگان خدا باشد…

برای این کتاب از صفحات دیباچه و مقدمه عکس فرستاده شده، از برش متن همین چند قسمت بوده که 30 واژه کمه تا 500تا از فهرست هم هیچ عکسی فرستاده نشده که بخوام بنویسم.